Yaşadıklarımdan öğrendiğim bir şey var. Belki de en önemli şey…
Bana sorarsan, kendine kimsenin gözünden bakma ve kimsenin görmek istediği gibi olmaya çalışma.
Seni kimin nasıl gördüğü hiç önemli değil ama illa birilerinin görmek istediği gibi olmak istiyorsan annenin gözünden bak kendine.
Senin bile göremediğin güzellikleri göreceksin kendinde.
Dene mesela 1 saniye, bak gördün mü dünyanın en özel, en güzel varlığı hayat bulmuş teninde.
Ayrıca senin nasıl olman ve davranmanla ilgili sorunu olanlar varsa, sorun olan senin yaşayışın ya da tercihlerin değil, onların yaşadıkları psikolojik rahatsızlıktır mutlaka.
Keşke seni yaratanın Allahü Teâlâ olduğunu ve yargılamanın hiç hadlerine düşmediğini hatırlasalar; ama maalesef nato mermer nato kafa!
Sana bir şeyi dikta ederek “görmek istedikleri gibi hayatına şekil vermek isteyenler” de varsa göz doktoruna gitsin… Psikiyatriste gitsin…
Önce senin geçtiğin yollardan geçsin, ayağı senin takıldığın taşlara değsin, senin gibi baksın, senin gibi gülümsesin, senin gibi assın yüzünü, senin gibi dirensin, senin gibi istesin, senin gibi hissetsin sonra karşına gelsin…
Olmadı hayatından defolup gitsin!
Seni nasıl görmek istedikleri senin problemin değil, herkes haddini bilsin.
Bir şeyler yapmak için çabalarken yaptığın hatalarınla özelsin sen.
Aldanma söylenenlere. Herkes seni gördüğü kadar bilir ki gerçekten görebilmek kapasite meselesidir. Görünene aldanmayı da ayrıca severiz hepimiz. Çünkü görünene aldanmak, hayatı dayanılır kılmanın ilk şartı..
Hele farklı düşünüyorsan, eleştiriyorsan, Sezar’ın hakkını Sezar’a veriyorsan anında yaftalandın ve aforoz edildin azizim.
Çünkü etrafını her dediğine evet diyen dalkavuklarla dolduranlar, fikrini dürüstçe söyleyen adamı hain zanneder.
Ve bizim ülkemizde hainlik yolu ilk olarak gururlu bir dürüstlükten geçer. Vefa ve bağlılık ise neşesiz, mutsuz, heyecansız bir kabullenişten… Kısacası omurgasız bir itaatten…
Adil kalın!
